Tekst fragmentu dość prosty w swojej wymowie, ale niejednoznaczny w tłumaczeniu, gdyby wyrwać go z kontekstu. Mamy tu do czynienia z konstrukcją orzeczenia imiennego, ale bez wyraźnego określenia, co jest podmiotem, a co orzecznikiem. W tego typu sytuacjach, co do zasady, język grecki precyzyjnie określa rolę składników (orzecznik z reguły nie posiada rodzajnika).
Zdanie ὁ δὲ κύριος τὸ πνεῦµά ἐστιν· można przełożyć dwojako: „Pan jest D/duchem” albo: „D/duch jest P/panem”. Kontekst przemawia raczej za pierwszą możliwością.
Jak widzimy prawie wszystkie polskie translacje przekazują badany fragment jednomyślnie: Pan jest Duchem, z wyjątkiem przekładu NŚ, w którym w miejsce słowa Pan wstawiono imię – Jehowa.
3:17 Tekst przekazany w większości rękopisów w zasadzie jednomyślnie. Niektóre rękopisy (אc
D2
F
G
K
L
P
Ψ
Byz
itd itg vg syrh) zawierają lekcję: ἐκεῖ
ἐλευθερία – tam wolność – ale jest to raczej glosa wyjaśniająca lub poprawka stylistyczna.
Widzimy, że przekład NŚ wstawia w miejsce leksemu κύριος słowo: Jehowa. Jest to powszechna i dość swobodna praktyka stosowana w tłumaczeniu świadków Jehowy (szczególnie w cytatach ze Starego Testamentu). Wydaje się, że kontekst raczej wskazuje na Chrystusa, zatem tu forma imienia Bożego jest nieuprawniona. Warto zwrócić uwagę, że możliwy jest także przekład: "Panem jest Duch".